in der groβstadt

Afgelopen jaar heb ik Mahal (Haags, 20 jaar, student Beeldende Kunst) leren kennen. Ik werkte op de koninklijke academie van beeldende kunsten en zocht studenten die een bijdrage wilde leveren aan de Nieuwe K, het blad van de academie en het conservatorium. Mahal schreef graag en werkte via mij vaak in Stoor, de winkel van de kabk. Via Facebook bleven we in contact. Van oktober t/m februari studeert ze in Berlijn aan Kunsthochschule Berlin-Weissensee aan de afdeling Malerei/Schilderen via het Erasmus programma. Ik vroeg haar of ze haar ervaring op papier de computer wilde zetten. Hieronder deel 1, van ‘in der groβstadt’

Wat zich eerst als kinderlijke opwinding voordeed, is inmiddels veranderd in een gevoel van desillusie. “Berlijn” klonk zo exotisch, zo vol avontuur . Ik heb het nog niet gezien. Wellicht ligt het niet aan deze stad maar aan mij – zou het in elke stad zo’n strijd zijn? Wat voorheen in mijn gedachte als Neerlands trots werd gedefinieerd, blijkt nu in aangepaste vorm een Europees, dan wel wereldwijd verschijnsel te zijn. Zoals hier speculaas bedrukt met circusdieren en échte Duitse Goudse kaas te vinden is. Bovendien hangt voor mij over de Duitse taal een dikke nevel, waardoor Nederlands opeens een ongekende duidelijkheid lijkt te hebben. Dacht ik moeite te hebben met het vinden van woorden om mij te uiten, denk ik nu dat het alleen aan lef ontbrak. Ik heb mij nooit zo nationalistisch gevoeld als hier in het buitenland.

Of zo klein, zo onbeduidend. Hoe bekrompen mijn wereldbeeld blijkt te zijn. Ik verlang terug naar Den haag, waar je met de fiets niet op een vierbaans autoweg hoeft te rijden. Dat niet constant in beweging is, niet constant in verandering. Waar ik weet waar ik wil zijn en niet uren hoef te lopen omdat ik geen rust kan vinden. In deze Groβstadt voel ik mij dertien, ongemakkelijk, onhandig. Ik zeg de verkeerde dingen en er zit eten tussen mijn tanden. Tevergeefs probeer ik het te verbergen. Waarom doe ik toch zo moeilijk als het makkelijk kan? Wellicht komt het begrip later, zie ik als ik terug ben pas wat er goed is. Toch kan ik nu al zeggen dat hier de herfst mooier is, de cafeetjes gezelliger en de musea werkelijk noemenswaardig. Ik hoop meer te mogen ontdekken van de stad zoals het romantische beeld zich voordoet. Zo niet, dan was het in ieder geval een leermoment, misschien niet over de stad maar over mijzelf. Dat op zich maakt het al waard de strijd aan te gaan.

Bekijk Mahal’s werk hier